شاخ و دم های خریت

همان‌طور که می‌دانید، امروزه اگر کسی گِرل‌فِرِند یا بوی‌فِرِند نداشته باشد، اِندِ بی‌کلاسی‌ست. یعنی اگر در جمع دوستان که دارند از گشت‌وگذارها، خرید رفتن‌ها، سینما رفتن‌ها، قدم زدن‌ها، تو پارک نشستن‌ها، دست هم‌دیگر را گرفتن‌ها، هوای دو نفره را حس کردن‌ها، زیر بارون هوای مطبوع استشمام کردن‌ها، بوسه رد و بدل کردن‌ها و خلاصه هزار رفتن‌ها،‌ گرفتن‌ها و کردن‌های دیگر و حتی از تعداد گرل‌فرند و بوی‌فرند سخن می‌گویند و شما نداشته باشید، همان بهتر که بروید بمیرید. حتی قبر هم شما را با این وضعیت پس می‌زند. حالا اگر دلش به رحم آمد و با هزار دنگ‌و‌فنگ پذیرفت و رفتید زیر خاک، جواب نکیر و منکر را چه خواهید داد! پس اگر تاکنون دست و آستین را بالا نزده و یکی را برای خود گزینش نکرده‌اید، زود بجنبید که هوا پس است! از من می‌شنوید به یکی هم بسنده نکنید، صبح را با مهوش و پریوش و کیانوش و کیاوش بگذرانید، بعدازظهر را با افروز و شهروز و فیروز و بهروز، تا شب هم خدا بزرگ است.

ناگفته نماند که در این مسیر خطیر، افراد لاابالی و عیاش هم پیدا می‌شود. یعنی کسانی که خودتان را برای خودتان نمی‌خواهند؛ بوی‌فرند، گرل‌فرندش را برای عشق و حال می‌خواهد و گرل‌فرند، بوی‌فرندش را برای شارژ؛ پس باید نکات امنیتی را در برابر این فرندها به کار برد. از عشق و حال بوی‌فرند نمی‌توان سخن گفت، زیرا که امکان دارد فردا «حریم خصوصی» باز نشود و فیلترینگ به سراغ‌مان بیاید، اما تا حدودی می‌شود روی کارت شارژش مانور داد.

گرل‌فرندهایی که قصد سوء استفاده دارند، عکس‌العمل‌های مختلفی را در برابر کارت شارژهای مختلف نشان می‌دهند. اول با هزار نه و نُو که «نه بابا، همون پنج‌هزاری خوبه، نمی‌خواد ده‌هزاری!» ولی بعد که شارژ ده‌هزاری خریدید، می‌گویند: «الهی فدات بشم، تو حیات و ممات منی، عشقم، همه کسم، می‌میرم برات، بیا ببینمت، دلم برات یه کوچولو شده!»

روزی که وُسع‌تان نرسید و در حد پنج‌هزار تومان شارژ خریدید، فدات‌و حیات‌و ممات از دیالوگ محو می‌شود و «بوس‌بوس» جای‌شان را می‌گیرد؛ می‌گویند: «وای! ممنون عشقم، خیلی می‌خوامت، نفس منی، بوس‌بوس». روزی که به پیسی خوردید و عنکبوت در جیب‌تان تار تنیده بود و در حد دوهزار تومان برای نگه‌داشتن گرل‌فرند داشتید، از حیات‌و ممات‌و فدات و بوس‌بوس خبری نیست و بسنده می‌شود به: «ای جانم! مرسی گلم، دستت درد نکنه!» و در آخِر که همان دوهزاری را هزار تومانش را بابت کرایه ماشین دادید و توانستید یک شارژ هزاری برایش بخرید، دیگر از هیچی خبری نیست و تنها با یک «مرسی» سر و ته ماجرا را در هم می‌کشد و تازه در دلش ندا می‌دهد «ای گدا! چیششششش!»

شاید از خود بپرسید چرا از شارژ بیست‌هزار تومانی شروع نکردم؛ باید بگویم تاکنون هیچ بوی‌فرندی به این درجه از خریت نرسیده است.

از ما گفتن بود که گفتیم، خود دانید.