شما بنویسید، از حبشه بنویسید!

نوشتن بهترین کار عالم است. همه‌چیز نوشتن دارد، حتی همان موضوع انشای آشنای دوران مدرسه؛ یعنی «علم بهتر است یا ثروت». همین موضوع را اگر رودرروی چشمان‌تان بگذارید و شروع کنید به نوشتن، می‌بینید که حرف‌های جدیدی برا گفتن و نوشتن دارید که حتی در آن روزگاران به ذهن‌تان نمی‌رسید.
یکی از بهترین راه‌کارهایی که برای نویسندگان تازه کار وجود دارد، نوشتن از مسائل روزمره است که برای آن‌ها اتفاق می‌افتد. وقتی صبح ترک خانه می‌کنید تا به دانشگاه بروید یا ترک منزل برای کار، در همان اندک مدت ده‌ها نکته و مطلب وصف‌کردنی در راه می‌بینید. اصلاً نوشتن چیزی غیر از توصیف نیست؛ توصیف صحنه‌های خاص.
از مادر مهربان‌تان بنویسید. مثلاً من اگر بخواهم از مادر بنویسم، آن‌قدر اذیتش کرده‌ام که باید بنویسم: «صبح که از خانه خارج شدم، مادرم چند تا فحش هم بدرقۀ راهم کرد و گفت: بری دیگه برنگردی خیرندیده! اما آخرش مادر است!»، اما شما بنویسید که هنگام ترک خانه، خداحافظی کردید و او هم با یک آهنگ شاد و دل‌نشین و با واژه‌هایی امیدبخش، «خداحافظ عزیزم! خیرپیش!» را بدرقۀ راه‌تان کرد.
از پدر مهربان‌تان بنویسید که پیش از شما صبحانه را نیم‌جویده خورد و رفت و خلاصه این‌که از گیسوی همچون کمند یار بنویسد. از علاقه‌های شخصی‌تان بنویسید. از «تتلو» بنویسید. از هرچه در آن سررشته دارید بنویسید. نگران نباشید، موضوع کم آوردید، از حبشه بگویید. آموزش عروسک‌سازی بدهید. از خرید نقره بگویید و در مورد «چطور دسته گل‌های زیبا و لاکچری بسازید» قلم بزنید. شما بنویسید، از هرچه خواستید بنویسید.