مقلّد

کسانی هستند که ارسال مطلب را می‌آورند و شروع می‌کنند به تایپ‌کردن و نقطۀ آخر را که گذاشتند، دکمۀ ارسال را فشار می‌دهند. در مقابل کسانی هم هستند که متن را تایپ می‌کنند و بعد مرور مجدد و کلی بالا-پایین می‌کنند متن را و خلاصه غلط‌گیری و سجاوندنی و نقطه‌ویرگول و جفت کوتیشن (که بهتر است به جای آن از گیومه استفاده شود). آخرش هم می‌روند در وبلاگ و با «بسم‌الله» ارسال می‌کنند.   

طبیعتاً افراد ملانقطی گروه ‌دوم، به‌هیچ‌وجه به گروه اول حسودی نمی‌کنند (ببخشید؛ غبطه نمی‌خورند)؛ چراکه اولاً کاری که بدون بسم‌الله آغاز شود، ابتر و دم‌بریده است و ثانیاً افراد گروه ‌دوم به‌واسطۀ وسواسی که در نوشتن حرف درست و تحویل تمام و کمال آن به مخاطب دارند، صد در صد کلام‌شان پخته‌تر از گروه اول است و ثالثاً، کمال به نقص و کوتاهی حسادت نمی‌ورزد.

افراد گروه‌ اول شاید سعی کنند مثل گروه دوم باشند، اما دست‌کم گرفتن نوشتن و تأثیر آن بر عوام، مانع از ادامۀ مسیر می‌شود. ممکن است سعی کنند مثل آنان بنویسند، اما عادت نمی‌گذارد. لطفاً اگر بد شد، به روی‌شان نیاورید.