ای کاش پایم نشکسته بود!

صدای طبل و سنج می‌آید، آن هم سبک بوشهری! عاشق این سبکم و از اتفاق فراگیر شده. همین صدا آرام‌آرام محو می‌شود.

الان انگار که دستۀ زنجیر زنی‌ست. صدای طبلش نوید می‌دهد. تک ضرب و سنگین.

صدای مداح قوی می‌شود: «خم شده قامت رعنای حسین...» خوبی‌اش این است که این دسته آرام‌آرام عبور می‌کند؛ با آرامش و وقار! تنها می‌توانم هم نوا شوم و آرام‌آرام بر سینه بکوبم.

و من پشت پنجرۀ کوچک اتاقم، روی صندلی نشسته‌ام. ای کاش ستون بدن، چند روزی مهلت می‌داد!

لفظ قلم نوشتن را رها کنم بهتر است؛ ای کاش پایم نشکسته بود!